gülümse

sadece gülümsemek istiyorum.hiç bir şey düşünmeden,hiç bir şeye endişelenmeden gülümsemek...

çocukken arada sırada büyümüş halimi hayal etmeye çalışırdım,yumardım gözlerimi.nasıl olacaktı suratım,saçlarım,boyum posum?tv'deki mankenler gibi olacak mıydım acaba?tamamen değişecektim sanki,farklı olacaktı tüm çehrem.bambaşka biri olacaktım sanki.çocuk aklı işte!

büyümek için acele eden çocukları,kadın olmak için çırpınan minicik genç kızları,erkeklik taslayan yeni yetme oğlanları gördükçe içim burkuluyor.omuzlarından silkeleyip 'yaşınızın tadını çıkartın' demek istiyorum onlara.anlamazlar biliyorum.çok sonra anlayacaklar belki.

ben her şeyi zamanında yaşadığım halde hala özlüyorum eskiyi.bazıları dününe bağlı yaşar derler ya,ben de hafiften öyleyim.anılarıma dönüp bakmaya bayılırım,eskiyi düşlemeyi çok severim.'neydim,noldum,nereye geldim?' diye kendi yaşam çizelgemi çıkarmayı severim.ilkokuldan kalma silgim,açacağım,önlük yakalarım da vardır sakladığım,orta okulda yazdığım günlüklerim de.

bir sürü kutu yaparım,biriktiririm onları.içinde her şeyden hatıralar bırakırım.gittiğim yerlerden kalma hatıralar,fotoğraflar,mektuplar,kartlar,notlar,biletler vs...bu dünyadaki mirasım o kutulardır benim.evladım olursa lakin;mirasıma gözü gibi baksın ,onları çer çöp olarak görmesin,sahiplensin isterim.

eski fotoğrafları daha bir severim.şimdiki gibi bir pozu on kez çekmezdik o zamanlar.bir kez çekilirdi ve öyle de güzel çıkardı ki.kötü çıktı bu,hadi bir daha çekilelim gibi bir şey söz konusu olamazdı.teknoloji bazen iyi bazen kötü işte.o nostalji ruhu öldü gitti sanki.

eski fotoğraflara bakarken içim sıcacık olur,her şey daha samimi ve daha güzel gözükür gözüme.şimdiki çoğu fotoğraf,eski fotoğrafların tadını vermiyor bana.

üstümde annemin diktiği elbise.

frikik vermişim haberim yok,gülümsüyorum hiç bir şeyi düşünmeden.

her şeyden arınmış ruhum.

işte tam da şimdi istediğim gülümseme bu.yakalamaya çalıştığım bu!

özlediğim kesinlikle bu!