keşkelerim çoğalıyor..keşke öyle olmasaydı,keşke her şey bambaşka olsaydı..her zamanki gibi yine 'keşke'ler hiç bir işe yaramıyor..
en kolayını yapıyoruz,birbirimize saldırıyoruz."sen 'beyaz'sın sil beni arkadaş listenden, Allah belanı versin!" yahut "sen 'siyah'sın,defol git hayatımdan!" diyoruz kolayca,bir çırpıda.
insan olmayı unutuyoruz.
"siz bize zamanında şunu şunu yapmıştınız,şimdi utanmadan bunu bunu yapıyorsunuz ama" diyenler bir yandan..gerçekten araştırıp,okumadan saldıranlar bir taraftan..birbirlerini iki zıt kutba itmeye çalışanlar bir taraftan..
ne acı!
zamanında vatanımızı birleştirmek için o kadar çaba harcamış Atatürk şimdi bu manzarayı görse kim bilir ne düşünürdü.
elbet ki herkes aynı görüşü savunmak zorunda değil,bu çok normal.ama insanlık boyutunda bunu gösterememek çok acı.sürekli hırçın davranmak,hır gür çıkarmak ne işe yarar ki?
sosyal medyada atışanları okuyorum üşenmeden tek tek.
hiç biri birbirini dinlemiyor ki?
bir babayiğit de çıkıp "evet sen şu noktada haklısın belki ama ben de bunu savunuyorum şu şu sebepten ötürü" demiyor .derdi yaralamak,saldırmak,dinlememek,körü körüne kendi düşüncesini savunmak!
her dönemde gelecek için endişe duymuştur insan.ülkemiz hep böyle zor dönemlerden geçmiştir,okuyan bilir.
şu hayata bir kez geliniyor,bir kez yaşayıp çekip gideceğiz sonra!
hem de aynı yere : toprağın altına!
endişelerim,korkularım çığ gibi büyüyerek artıyor.bizleri,gelecek olan yeni nesli,dünyaya "merhaba" diyecek olan insancıkları nasıl bir düzen bekliyor belli değil.
birbirimizi anladığımız,huzur dolu günler diliyorum,öyle dua ediyorum.
"çocuklar inanın,inanın çocuklar.
güzel günler göreceğiz güneşli günler!"
içimden bu şarkı çalıyor hep.
umutla kalmak istiyorum.